Połączenie talidomidu melphalan-prednizon (MPT) uważa się za standardową terapię u pacjentów ze szpiczakiem, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu komórek macierzystych. Jednak pojawiające się dane na temat stosowania lenalidomidu i deksametazonu w małej dawce uzasadniają prospektywne porównanie tych dwóch podejść. Metody
Losowo przydzielono 1623 pacjentów do lenalidomidu i deksametazonu w 28-dniowych cyklach do progresji choroby (535 pacjentów), do tej samej kombinacji przez 72 tygodnie (18 cykli, 541 pacjentów) lub do MPT przez 72 tygodnie (547 pacjentów). Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie bez progresji z ciągłym lenalidomidem-deksametazonem w porównaniu z MPT.
Wyniki
Średni czas przeżycia bez progresji wynosił 25,5 miesiąca z ciągłym lenalidomidem-deksametazonem, 20,7 miesięcy z 18 cyklami lenalidomidu-deksametazonu i 21,2 miesiąca z MPT (współczynnik ryzyka dla progresji lub śmierci, 0,72 dla ciągłego lenalidomidu-deksametazonu vs. MPT i 0,70 dla ciągłego lenalidomidu-deksametazonu w porównaniu z 18 cyklami lenalidomidu-deksametazonu, P <0,001 dla obu porównań). Ciągły lenalidomid-deksametazon przewyższał MPT we wszystkich punktach końcowych skuteczności, w tym całkowitym przeżyciu (w analizie śródokresowej). Całkowity czas przeżycia po 4 latach wyniósł 59% z ciągłym lenalidomidem-deksametazonem, 56% z 18 cyklami lenalidomidu-deksametazonu i 51% z MPT. Zdarzenia niepożądane stopnia 3. lub 4. były nieco rzadsze w przypadku ciągłego lenalidomidu-deksametazonu niż w przypadku MPT (70% w porównaniu z 78%). W porównaniu z MPT, ciągły lenalidomid-deksametazon był związany z mniejszą liczbą zdarzeń toksycznych hematologicznych i neurologicznych, umiarkowanym wzrostem zakażeń i mniejszą liczbą drugich pierwotnych nowotworów hematologicznych.
Wnioski
W porównaniu z MPT, ciągły lenalidomid-deksametazon podawany do czasu progresji choroby wiązał się ze znaczącą poprawą przeżycia wolnego od progresji, z ogólną korzyścią z przeżycia podczas tymczasowej analizy wśród pacjentów ze świeżo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikowali się do przeszczepienia komórek macierzystych . (Finansowane przez Intergroupe, Francophone du Myélome i Celgene, PIERWSZY numer ClinicalTrials.gov, NCT00689936, numer referencyjny badań klinicznych Unii Europejskiej ds. Leków, 2007-004823-39.)
Wprowadzenie
W przypadku pacjentów ze świeżo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikują się do autologicznego przeszczepienia komórek macierzystych, standardową terapią jest melfalan i prednizon (MP) w połączeniu z talidomidem (MPT) lub bortezomibem (VMP) .1-10 Lenalidomid (Revlimid, Celgene) lek immunomodulujący, który w połączeniu z deksametazonem jest standardową opcją leczenia pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy otrzymali przynajmniej jedną wcześniejszą terapię zatwierdzoną przez Food and Drug Administration i Europejską Agencję Leków. 7-13 W randomizowanym badaniu zarówno młodsi, jak i starsi pacjenci ze świeżo rozpoznanym szpiczakiem mnogim, lenalidomid i deksametazon w małej dawce wiązały się z mniejszą liczbą zdarzeń niepożądanych i wyższym odsetkiem przeżycia całkowitego po roku niż lenalidomid z dużą dawką deksametazonu (96% vs.
[więcej w: studia autyzm poznań, pracownia emg, osteopatia Warszawa ]
Powiązane tematy z artykułem: osteopatia Warszawa pracownia emg studia autyzm poznań